Güneşin Kızları

Güneşin kızları yaşar
Doğunun sisli mahallelerinde
Diyarbakır’ın bağlarında
Ağrı’nın Batman’ın kuytu sokaklarında
Ayaklarında görünmez prangalarıyla
Gözyaşları izini bıraka bıraka ilerler
Güneşin pembeleştirdiği yanaklarında
Kiminin esmer teni sevmez güneşi
Ama güneşten başka yoktur kimse
Isıtsın içini, hissettirsin sevgisini
Biri su taşır elinde
Gider her gün aynı çeşmeye
Yoldaş olur yürüdüğü metrelere
Biri elinde kazması küreği
Kaderine seslenir bahçede
Okumayı yazmayı bilmez kimileri
Dökemez kağıda alıp kalemi
Hissettiklerini
Sevdiklerini sevmediklerini
Anlatamazlar da
Kelimeler kifayetini yitirmez ama
Konuşamazlar da
Töre var ya
Tüm düşeslerde
Tüm yeklerde
Sevgi yumağında bile töre
Sevmeyecek onlar
Seçmeyecek
On ikisinde, on beşinde, yirmisinde
Seçerse ölecek

Töre ya bu
Baba, abi, kardeş
Kendi öldürecek
Elalem ne derler var
Düşüncelerde
Aşk ve gururdan üstünce
Sevmeyecek onlar
Seçmeyecek
Sadece bekleyecek
Beklemezse, eninde sonunda
Bir yerlere kaçsa da
Kardeş kurşunuyla ölecek
Onlar nasıl sevecek
Leyla’sı, Hacer’i, Zeynep’i
Severse, ölümüne sevecek!

          Sümeyra Yıldırım – Yokluğumun İki yakası